رمان هستی را خودشون انتخاب کردن. نوجوون‌های اینجوریانی. اینجوری‌های اونجوریانی. هستی را دل‌های صاف و آبی انتخاب کردن. داورهایی که خیلی‌هاشون اصلاً رنگ همدیگر رو ندیده بودن. تو جلسه‌هایشان نه از آقای ریش‌بُزیان خبری بود. نه خانم ابرو پاچه‌بزیانِ غضب‌آبادی و نه از بزرگانی از خیلی ادعا دارن بچه‌ها رو به شکلی اساسی می‌شناسن. بزرگانی که تو جلسه هی پرتقال پوست بکنند و بذارند تو حلقوم مبارکشون، چای هورت بکشن و یا موز عریان کنن و بلمبونند و بگن هستی اینجایش با موازین عقل کلِ کالِ ما نمی‌خونه. اونجاش با قیچی‌های ما بریده نشده و باید بریده می‌شد. که بگن نویسنده‌ی فلان فلان شده‌اش با عقاید آقای مُخ میخیان مشکل داره و سلیقه‌ی خانم پاپیچیان اجازه نمی‌ده حتی به نویسنده‌اش سلام کنیم چه برسه جایزه بدیم. ادامه مطلب

گفت‌و گو پیرامون رمان هستی

♦مریم محمدخانی

◊ موافقید اول از شخصیت هستی شروع کنیم. هستی از کجا آمد؟

هستی از یک ماجرای نیمه واقعی آمد. واقعی‌اش این بود که یک بار توی بازی فوتبال دست پسرم شکست. او را بردیم بیمارستان و یک شب هم پیش پسرم خوابیدم تا عمل شود و بیاوریمش خانه. همان شب جرقه نوشتن یک داستان زده شد. البته ماجرا را بردم به سال 59 و شروع جنگ و یک داستان کوتاه شکل گرفت و اسمش شد: «روزی که ولوله شد». بعدش فکر کردم این داستان کوتاه ظرفیت این را دارد که بشود فصل اول یک رمان و ادامه‌اش را بنویسم. وقتی پای رمان پیش بیاید همه چیز طور دیگری می‌شود. آنجا بود تصمیم گرفتم پسر داستان کوتاه را تبدیل کنم به دختری که کارهای پسرانه می‌کند. آنجا بود که هستی متولد شد. ادامه مطلب

گفت‌وگو با روزنامه تهران امروز هفتم آبان 1390

◊ربابه میرغیاثی

«رمان نوجوان امروز» عنوان پروژه‌ای بود که یک سال قبل‌تر به همت کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان کلید خورد. قصد و غرض چی بود؟ تألیف رمان برای مخاطب نوجوان. نتیجه چی شد؟ انتشار ده، بیست عنوان رمان طی چند ماه به قلم چند نویسنده مثل محمدرضا اصلانی، آتوسا صالحی، جمشید خانیان، سیامک گلشیری، محمدرضا یوسفی و دیگران. این ایده در ظاهر اتفاق مبارکی است و الان حرفی ندارم درباره نقدهایی که وارد است به کیفیت رمان‌های این مجموعه که فدای کمیت شده‌اند. می‌خواهم توجه شما را به یکی از رمان‌های خوبی جلب کنم که در این مجموعه چاپ شده؛ رمان هستی نوشته فرهاد حسن‌زاده. متولد 1341. آبادان. هستی نام شخصیت اصلی رمان حسن‌زاده است. شخصیت کم‌مانندی که به‌يادماندنی‌ است و دوست‌داشتنی. حرف‌های بیشتر درباره این دختر و رمان هستی را در گفت‌وگو با فرهاد حسن‌زاده بخوانید:

• شخصیّتِ اصلیِ رُمان‌تان، یعنی هستی، دختری است دوازده ساله با خُلق و منشِ پسرانه که شوخ و شنگ، شجاع و پُرهوش است. به‌نظر من، همین دختر مهم‌ترین عامل جذابیّت و قوی‌ترین بهانه‌ی پی‌گیری برای خواندنِ این داستان است؛ شخصیّتی به‌یادماندنی و کم‌نظیر. چگونه به هستی رسیدید و توانستید هویّتیِ ملموس و پذیرفتنی از او بسازید؟

ادامه مطلب

یادداشتی بر رمان هستی/منتشر شده در روزنامه‌ی تهران امروز

♦ زهرا ماهری

داستان هستی با یک تعلیق شروع می‌شود، آن‌جا که ما نمی‌دانیم نوجوان یا شخصیت اول داستان چه جنسیتی دارد. داستان از دم بیمارستانی شروع می‌شود که با لهجه مردی که تاکسی می‌خواهد و به نوجوان دست و پا شکسته‌ا‌ش چشم غره می‌رود می‌فهمیم داریم داستانی از آبادان را می‌خوانیم.

زمان داستان هم با حرف‌های تاکسی‌نشین‌ها مشخص می‌شود که قبل از جنگ ایران و عراق است. همان زمانی‌که تازه مردم هول و ولای حمله صدام به ایران را داشتند و اخبار ضد و نقیض می‌شنیدند. نوجوان داستان هستی موهایش کوتاه است. دستش به خاطر بازی فوتبال شکسته است. گوشواره ندارد. همه فکر می‌کنند پسر است و پدرش هم از همین کفری است. از این‌که هستی‌اش، دختر سیزده ساله‌ا‌‌ش، ظاهر و رفتاری پسرانه دارد. ادامه مطلب