بررسی شخصیت‌های مونث در کتاب «این وبلاگ واگذار می‌شود»
پژوهنده: یاشار هدایی

رمان «این وبلاگ واگذار می‌شود» موضوع «عشق دوره نوجوانی» را در گونه «رمان اجتماعی» عرضه می‌کند. درون‌مایه‌ی داستان عاشقانه است و موضوع عشق دوره نوجوانی را در بستر اجتماعی مانند جنگ به نمایش می‌گذارد و با «شناختشناسی» روان‌شناختی از نوجوانان، عشق دوره نوجوانی را که بیش‌تر جدی گرفته نمی‌شود، جدی می‌گیرد.^۱

این جدی گرفتن می‌تواند منحصر به پذیرش داستان از سوی مخاطب نوجوان و جلب او شود. معمولاً عشقِ دوره نوجوانی، عشقی خام یا کم‌وبیش خام پنداشته می‌شود و ویژگی‌هایی چون گذرا بودن به آن اطلاق می‌شود. ولی این عشق در ذهن نوجوانِ عاشق چنین نیست. داستان «این وبلاگ واگذار می‌شود»، توانسته است با هم‌سویی با این ذهنیّت، مخاطب نوجوانش را به «همذات‌پنداری» با شخصیّت اصلی داستان («زال») وادارد. و چون عشق رابطه‌ای دوسویه است، شخصیّت مقابل زال نیز اهمیّت دارد. شخصیّتی که در این داستان، نه در جهان واقعی، بلکه تنها در ذهن زالِ عاشق، معشوق است، ولی در جهان واقعیت چنین نیست و حتی از عشق زال به خود («فریبا») بی‌خبر است. ادامه مطلب

یادداشتی بر «این وبلاگ واگذار می‌شود»

•ربابه میرغیاثی

«این وبلاگ واگذار می‌شود» خلافِ بیش‌تر رمان‌هایی که برای نوجوانان نوشته می‌شود، روایتِ ‌خطی ندارد. داستان در داستان است و بخشی از آن در زمان حال می‌گذرد و بخشی دیگر، در گذشته. دو راوی هم دارد؛ یکی پسر و دیگری دختر. فکر می‌کنم بچّه‌های امروزی از خواندنِ رُمانی که درباره‌ی دو موضوعِ جذابِ عشق و وبلاگ‌نویسی است بدشان نیاید.

من کتاب را خیلی‌وقت قبل خواندم، بیش‌تر از سر کنجکاوی. می‌خواستم ببینم «فرهاد حسن‌زاده» چه‌طوری یک رمان را با ساختار وبلاگ نوشته است. چند روز قبل، به نیتِ دیگری، دوباره آن را دست گرفتم و خواندم و خُب، … به‌نظر من، این کتاب تجربه‌ی تازه‌ای است و انگار راه رفتن روی یک طناب. ادامه مطلب

مقدمه‌ای بر یک داستان خفن

سلام
می‌شه این‌جوری شروع کرد: من درنا هستم. ۱۶ سالمه و عضو کتابخونه‌ی کانون پرورش فکری هستم. داستان می‌نویسم و مثل ملخ کتاب می‌خورم… نه. این‌جوری خیلی ضایع‌ است. این وبلاگ که درباره‌ی من نیست. وبلاگ خودم اسمش یه چیز دیگه‌اس. راسیاتش، این وبلاگ درباره‌ی یه آقاست و یه خانم. نه، درباره‌ی عشق یه آقاست و یه خانم. نه، درباره‌ی گذشته‌ی یه آقاست. شاید بهتر باشه این‌طور بگیم: درباره‌ی یه آقاست که یه دسته‌کلید داره و تا اون دسته کلید رو به صاحبش برنگردونه، دلش آروم نمی‌گیره و دنبال زندگیش نمی‌ره. وای! نه… احتمالاً گند زدم با این نوشتنم. شدم مثل بچه ریقوهایی که تا حالا حتی یه انشا هم ننوشتن. واسه آدمی که کلاس داستان‌نویسی می‌ره و چندتا داستان می‌نی‌مال و تمام‌مال و نُرمال و غیرنُرمال نوشته، بی‌کلاسیه که نتونه داستانِ یه داستانو تو وبلاگش بنویسه. اونم تو زمونه‌ای که بچه‌های مهدکودکی هم وبلاگ دارن J. اونم من که قبلاً سه چارتایی وبلاگ داشتم و دارم و نِت‌بازم. ولی خداییش قضیه‌ی این یکی فرق می‌کنه. یه دنیاییه واسه خودش. خب، بذارین یه نفس عمیق بکشم. شما هم یه نفس عمیق به خودتون تعارف کنین تا من عقلم و حسم بیاد سر جاش.
آخیش! راحت شدم. عقلم برگشت، ولی حسم…؟! خداییش نه. چه‌طوره به من فرصت بدین. تا فردا چه‌طوره؟ فردا می‌آم و بقیه‌اش رو می‌نویسم. این‌جوری بهترتره. شایدم بهترترترترتره.

{نوشته شده توسط درنا} {جمعه ۶ مرداد ۱۳۹۱} {ساعت ۲۰: ۲۲} + چیزی بگو! ادامه مطلب

از سایت دربست وبلاگ

خیلی وقت بود این کتاب در قفسه ی کتاب آسمان داشت خاک می خورد و هیچ کس نمی خریدش. نمی دانم چرا توی این چند وقت کسی طرفش نرفته. شاید واقعا نمی دانسته اند چه کتابی است و چه داستانی دارد این وبلاگ…

معمولا وبلاگ نویس ها اسم کتاب را که میخوانند ترغیب می شوند برای برداشتن و ورق زدنش. به این بهانه قسمتی از خاک لای برگه هایش می رود. ولی باز هم هر چه فکر میکنم نمی فهمم چرا تا به حال کسی نخریده اش. ادامه مطلب

♦ عشق های این طوری را نمی فهمم…اصلا خوشم نمی آید…یعنی فکر می کنم اسم این جور احساس های بچگانه را نمی توان عشق گذاشت و برایم باور پذیر نیست که کسی برای همچین عشقی سال ها انتظار بکشد. ولی با همه ی این حرف ها عشق لطیفه را دوست داشتم چون خیلی غریبانه بود…خیلی. ادامه مطلب