جدیدترین مطالب سایت

به‌طور قطع در این جشن عروسی فقط فیلمبردار نیست که با مشاهده‌ این اتفاق، داستانی در ذهن می‌پردازد؛ بلکه به تعداد افراد حاضر در عروسی داستان‌هایی ساخته‌وپرداخته خواهند شد که به‌ندرت رنگی از واقعیت دارند. حسن‌زاده با انتخاب مناسبِ راوی و موقعیت عروسی، مساله خطاهای شناختی انسان‌ها را ماهرانه زیرسؤال برده است.

فیلمبردار از بالای نیمکت خیره شد به تصویرشان. دایره‌ی قرمز داخل ویزور روشن شد و تایمر رقم خورد. عروس و داماد کنار حوض بزرگ باغ بودند. قدم‌زنان پیش می‌آمدند. بادی بازیگوش افتاده بود تو موهای عروس و طره مویی که افتاده بود روی پیشانی بلند‌ش، به آرامی رقصید.

در بعدازظهری پاییزی یعنی پنجشنبه ۲۵ آبان ماه ۱۴۰۲ یک برنامه جذاب و فراموش نشدنی رقم خورد. در این برنامه که برای کتاب «خوراک خرگوش با سس هزار و یکشب برای شیر زیرشلواری پوش» برگزار می‌شد تعداد زیادی از کودکان به همراه خانواده‌هایشان حضور داشتند. میزبان این دورهمی نشر پرتقال و مجموعه فرهنگی سعدآباد بودند.…

دوازدهمین عصر آوانگارد؛ پاس‌داشت فرهاد حسن‌زاده دوازدهمین جلسه از سلسله‌نشست‌های تخصصی شعر و داستان عصر_آوانگارد ویژۀ فرهاد حسن‌زاده، داستان‌نویس معاصر، به تاریخ نوزدهم آبان‌ماه در کافه تاریخ برگزار شد. پس از معرفی و یاد کردن آثار فرهاد حسن زاده توسط حبیب پیریاری، جناب حسن‌زاده عصر دوازدهم را با خوانش قسمت‌هایی از رمان “زیبا صدایم کن”…

بعد از ۱۵ سال این کتاب با سر و شکل و تصویرگری‌های تازه‌ای منتشر شد. کتابی که من به آن می‌گویم «سیب سرخ سوسن» ولی این نام یکی از قصه‌هاست و دو قصه‌ی دیگر هم دارد به نام‌های «قطار زرد مزدک» و «سوت آبی سهراب». داستان‌های این کتاب با الهام از تخیلات و ماجراهایی که…

قصه‌ها نمی‌میرند بلکه از حالتی به حالت دیگر تغییر شکل می‌دهند. در گذشته‌های دور اگر شهرزاد قصه‌گو برای زنده ماندن قصه می‌گفت، اینجا و در این کتاب، خانم خرگوشه این کار را می‌کند. او پر از قصه است و برای خورده نشدن توسط آقاشیره بهترین کار دنیا را می‌کند. یعنی قصه می‌گوید.

نگاهی به داستان «یک کار خیلی مهم»، اثر فرهاد حسن زاده | یاشار هدایی خلاصه تحلیل: داستان «یک کار خیلی مهم» به قلم «فرهاد حسن زاده» و تصویرگری «سمانه رهبرنیا»  سه  ویژگی بارز دارد: نخست، شخصیت پردازی اثر. دوم، جنبه های زیبایی شناسانه اثر که در دو محور یعنی ارتباط متن واژگانی اثر با تصاویر…

بعضی از درونمایه‌های داستانی بازمی‌گردند به زندگی و تجربه‌های زیسته‌ی نویسنده‌اش. اما برخی گسترده‌تر هستند و برمی‌گردند به تجربه‌های جمعی و تکرار شونده‌ی انسانی. برای من هر دو وجه مسیری را رقم زد که یگانه شد. حالا دیگر وقتی فکر می‌کنم نمی‌توانم این دو را از هم تفکیک کنم. واقعا نمی‌دانم کدامشان تجربه‌ی زندگی خودم یا اطرافیانم بوده، کدامشان حاصل تحقیق‌هایی که داشته‌ام و کدامشان از خیال نویسنده تراوش کرده است. شاید دیگر مهم هم نباشد. من توده‌ای از حرف و قصه و حکایت در وجودم دارم که دلم می‌خواهد بیانشان کنم. چه بسا برخی از وقایع یا شخصیت‌های این رمان در کتاب‌های قبلی ناخودآگاه آمده باشد. برخی را هم خودآگاه وارد کردم