من فکر می‌کنم برای یک نویسنده نوشتن به‌تنهایی کافی نیست. دیگر آن دوران گذشته که نویسنده در کنج خلوت خود بنشیند و فقط و فقط به خلق داستانش فکر کند. به نظرم نویسنده هم با پذیرش مسئولیت اجتماعی خود باید وارد میدان شود و در کنار کتاب‌هایش حرکت کند.
این حرکت هم به سود نویسنده است، هم به سود کتابش و هم به سود جامعه‌ای که می‌خواهد از سیاهچاله‌های جهل و ناآگاهی بیرون بیاید. البته این فعالیت اجتماعی نباید همه انرژی و توان نویسنده را بگیرد و جوهره خلاق نوشتن را تحت تاثیر قرار دهد. به همین خاطر من همواره برای نهادهایی که با سرمایه‌های مردمی به ترویج کتابخوانی می‌پردازند، ارزش خاصی قائلم و دوست‌شان دارم. فکر می‌کنم آن‌ها چرخه تولید کتاب را کامل می‌کنند و راه گفت‌وگو بین مخاطب و نویسنده را هموار می‌سازند. کسان زیادی را می‌بینم که برای شناخت کتاب خوب نیاز به کمک دارند، والدینی که نمی‌دانند چگونه باید برای فرزندانشان کتاب بخوانند، یا آموزگارانی که در کلاس‌های درس نیاز به کتاب‌های ادبیات را احساس می‌کنند اما نمی‌دانند از چه روشی باید استفاده کنند و …
به نظرم برنامه «با من بخوان» موسسه پژوهشی تاریخ ادبیات کودکان راه خوبی در پیش گرفته و روز به روز جای خود را در میان جامعه فرهنگی باز می‌کند و بهتر می‌درخشد. به سهم خودم از راه‌اندازی این برنامه برای کودکان و نوجوانان محروم ایرانی و غیرایرانی سپاسگزارم و به تک‌تک افرادی که با جان و دل همکار این برنامه هستند و برای روشن نگاه داشتن چراغ دانایی تلاش می‌کنند، دست‌مریزاد می‌گویم و خود را یکی از پشتیبانان این برنامه می‌دانم.
شما هم به حامیان این طرح بزرگ و مردمی بپیوندید.
پیوند به با من بخوان