چند خط یادداشت

کنار آن پنج پله‌ای که مرا به زیرزمین خانه می‌رساند، همان زیرزمینی که تازه تعمیرش کرده‌ام تا مشق‌هایم را در آن‌جا بنویسم، همان‌جا درست بالای پله‌ی سوم، از دل سیمان‌ها و موزاییک‌ها تنه‌ی درختی روییده که درخت نیست بیچاره. ساکنین قبلی هی سرش را اره کرده‌اند و گفته‌اند ریشه‌اش پله‌ها را خراب می‌کند. هی با…

خانم هماهنگی فرهنگی: می‌خواهیم شما را دعوت کنیم با بچه‌های فرهنگسرا حرف بزنید. من: باشه. (و بعد حرف قرارمدار و هماهنگی و اینا) خانم هماهنگی فرهنگی: آخرین کتابتون چیه که واسه بچه‌ها بخریم و اونا با شما حرف بزنن؟ من: کتاب «پی‌تی‌کو پی‌تی‌کو » مناسبه. خانم هماهنگی فرهنگی: چی؟ من: «پی‌تی‌کو پی‌تی‌کو». مجموعه سه تا داستانه.…

گاهی این‌طوری است. گاهی فکر نمی‌کنی دنیا این‌قدر چرخش‌های بزرگ داشته باشد و عجیب و غریب. فکر نمی‌کنی در یکی از همین چرخش‌ها ممکن است برگردی به شهری و خیابان و حتی کوچه‌ای که روزی روزگاری در آن زندگی می‌کردی و کار می‌کردی. هیچ فالگیری در فالم ندیده بود و در هیچ خوابی ندیده بودم…

نیمه‌ی اول دی‌ماه گذشت و من در خواب زمستانی به سر ‌بردم. یادم نبود باید چیزی بنویسم از تولد دوچرخه. باید به یاد بیاورم که دوازده‌سال پیش نشریه‌ای چشم به دنیا باز کرد برای این که چشم خیلی‌ها را به دنیا باز کند. یادم نبود تشکر کنم از فریدون عموزاده‌ خلیلی که همواره او را…

وقتی بچه بودم، وقتی حکایت‌های سعدی یا نویسندگان بزرگ ادبیات کلاسیک را توی کتاب‌های درسی می‌خواندم، خسته می‌شدم. خوشم نمی‌آمد و کتاب را کنار می‌گذاشتم و به کلمه‌های سختش که فکر می‌کردم، انگار کار سخت و سنگینی انجام داده باشم بازوهایم درد می‌گرفت. هنوز که هنوز است شاهنامه را نخوانده‌ام و تاثیر آن غول قدیمی…

رمان هستی را خودشون انتخاب کردن. نوجوون‌های اینجوریانی. اینجوری‌های اونجوریانی. هستی را دل‌های صاف و آبی انتخاب کردن. داورهایی که خیلی‌هاشون اصلاً رنگ همدیگر رو ندیده بودن. تو جلسه‌هایشان نه از آقای ریش‌بُزیان خبری بود. نه خانم ابرو پاچه‌بزیانِ غضب‌آبادی و نه از بزرگانی از خیلی ادعا دارن بچه‌ها رو به شکلی اساسی می‌شناسن. بزرگانی…