يادداشتي بر كتاب كنار درياچه نيمكت هفتم

●  فريبا ديندار

دوتا از دلخوشی های من توی دنیا بستنی خوردن و کتاب خواندن هستند. حتما با خودت می گویی بستنی خوردن چه ربطی به کتاب خواندن دارد؟ من می گویم خیلی ربط دارد. کتاب خواندن برای من، مثل بستنی خوردن می ماند. صفحات را ورق زدن و مزه کردن کلمات زیر زبانم و نوچ شدن ذهنم از شیرینی داستان. بعد هم که داستان به آخر می رسد، کتاب شبیه ظرف خالی بستنی می شود که حسرت ِلذت دوباره را در آدم زنده می کند.
بعضی از کتاب ها هستند که انقدر خوشمزه اند، مزه شان زیر زبان آدم می ماند و هی دلت می خواهد دوباره و سه باره کلمات را مزه مزه کنی و در دنیا قصه ها غوطه‌ور شوی.

“کنار دریاچه، نیمکت هفتم” با آن جلد سبز رنگش مزه بستنی سیب با مغز پسته فراوان می دهد. کتاب خوشمزه ای که خواندنش خیلی زود تمام می شود و مزه کلمات برای همیشه زیر زبانت می ماند.

يادداشتي بر كتاب «عقرب‌هاي كشتي بمبك»

       ♦ فریبا دیندار

دروغ چرا، اول اولش که کتاب را خریده بودم، نه از نوجوان‌های روی جلد خوشم آمده بود نه از اسم کتاب. فکر می‌کردم این هم از آن دسته کتاب‌هایی است که زود خسته‌ام می‌کند. نمی‌دانم چرا گاهی این‌طور می‌شوم، پیش از شروع کردن یک کتاب هزار و یک جور خیالبافی می‌کنم درباره کتاب، درباره داستان و شخصیت‌هایی که هنوز هیچ چیز ازشان نمی‌دانم. کتاب را لابد به این دلیل خریده بودم که اسمش را خیلی جاها خوانده بودم: “عقرب‌های کشتی بمبک!” تازه تلفظ درست “بمبک” را هم نمی‌دانستم.

یادداشتی بر رمان هستی/منتشر شده در روزنامه‌ی تهران امروز

♦ زهرا ماهری

داستان هستی با یک تعلیق شروع می‌شود، آن‌جا که ما نمی‌دانیم نوجوان یا شخصیت اول داستان چه جنسیتی دارد. داستان از دم بیمارستانی شروع می‌شود که با لهجه مردی که تاکسی می‌خواهد و به نوجوان دست و پا شکسته‌ا‌ش چشم غره می‌رود می‌فهمیم داریم داستانی از آبادان را می‌خوانیم.

زمان داستان هم با حرف‌های تاکسی‌نشین‌ها مشخص می‌شود که قبل از جنگ ایران و عراق است. همان زمانی‌که تازه مردم هول و ولای حمله صدام به ایران را داشتند و اخبار ضد و نقیض می‌شنیدند. نوجوان داستان هستی موهایش کوتاه است. دستش به خاطر بازی فوتبال شکسته است. گوشواره ندارد. همه فکر می‌کنند پسر است و پدرش هم از همین کفری است. از این‌که هستی‌اش، دختر سیزده ساله‌ا‌‌ش، ظاهر و رفتاری پسرانه دارد.

♦فرزانه رحمانی

رمان نوجوان «هستی» در چهار فصل و ۲۶۲ صفحه در قطع وزیری در انتشارات کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به چاپ رسیده است. فرهاد حسن‌زاده بیشتر برای نوجوانان می‌نویسد، اما به دلیل فضای نوستالژیک و خاطره انگیز، لحن ساده و صمیمی‎ این داستان‌ها که مخاطب را با شخصیت‌های داستان همراه می‌کند، بزرگسالان هم با این اثر ارتباط برقرار می‌کنند.

«هستی»، داستان دختر نوجوانی‌ است که نمی‌خواهد مثل دختر‌های هم سن و سالش باشد و کارهای دخترانه کند. او دوست دارد کارهای پسرانه بکند. آرزو دارد وقتی بزرگ شد راننده تریلی، خلبان و یا دروازه‌بان تیم صنعت نفت آبادان شود. آرزویی که کمتر دختری در سن و سال او دارند. اما با شروع جنگ و اتفاقاتی که سر راه هستی و خانواده‌اش قرار می‌گیرد، نگاه هستی به آدم‌ها و محیط اطرافش عوض می‌شود. او به مدد قرارگیری‌اش در یک موقعیت نا‌خواسته پوست می‌اندازد و بزرگ می‌شود و می‌فهمد که برای قوی بودن فرقی نمی‌کند که زن باشد یا مرد. به گفته سیمون دوبوار «انسان چیزی جزء آنچه انجام می‌دهد نیست؛ یک زن، زن به دنیا نمی‌آید بلکه زن می‌شود.» هستی برخلاف میل قلبی‌اش و اینکه نمی‌خواهد رفتارهای دخترانه داشته باشد، بر اثر شرایط حاکم بر جامعه، نگرانی و حساسیت بالای او نسبت به پیرامونش به دگرگونی می‌رسد تا در پایان داستان از او یک دختر قوی و نیرومند ساخته شود.

از سایت دربست وبلاگ

خیلی وقت بود این کتاب در قفسه ی کتاب آسمان داشت خاک می خورد و هیچ کس نمی خریدش. نمی دانم چرا توی این چند وقت کسی طرفش نرفته. شاید واقعا نمی دانسته اند چه کتابی است و چه داستانی دارد این وبلاگ…

معمولا وبلاگ نویس ها اسم کتاب را که میخوانند ترغیب می شوند برای برداشتن و ورق زدنش. به این بهانه قسمتی از خاک لای برگه هایش می رود. ولی باز هم هر چه فکر میکنم نمی فهمم چرا تا به حال کسی نخریده اش.

♦ عشق های این طوری را نمی فهمم…اصلا خوشم نمی آید…یعنی فکر می کنم اسم این جور احساس های بچگانه را نمی توان عشق گذاشت و برایم باور پذیر نیست که کسی برای همچین عشقی سال ها انتظار بکشد. ولی با همه ی این حرف ها عشق لطیفه را دوست داشتم چون خیلی غریبانه بود…خیلی.