♦ علی مولوی

نویسنده‌ها آدم‌های عجیبی هستند؛ آن‌ها همیشه منتظر جرقه‌ای هستند که در ذهنشان زده شود و بعد از آن دیگر نمی‌شود جلویشان را گرفت و پشت سر هم می‌نویسند و می‌نویسند و می‌نویسند.

«فرهاد حسن‌زاده»، نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ی ادبیات کودک و نوجوان و دبیر بخش ادبیات و طنز هفته‌نامه‌ی دوچرخه و ماهنامه‌ی سه‌چرخه هم از این دست نویسنده‌هاست. او در یک بعد از ظهر تابستانی در سال ۱۳۸۸، یک تصویرگری از هنرمندی به‌نام «امیلی براوو» را در یک مجله‌ی خارجی کودکان دید و ناگهان جرقه‌ای در ذهنش زده شد.

یادداشتی بر کتاب «آقارنگی و گربه ناقلا»

نلی محجوب

آهاى با تو هستم، با تو كه اين كتاب را ورق مى زنى و مى خوانى. شايد… كسى چه مى داند، شايد يك مرتبه گربه اى از صفحه هاى بعدى اين كتاب بيرون آمد و در يك چشم برهم زدن تو را خورد. البته اگر موش باشى. هستى؟

آقارنگى و گربه ناقلا نوشته «فرهاد حسن زاده» بيانى فانتزى است از جنگ و گريز پايان ناپذير موش و گربه. در اين كتاب با تصويرگرى على خدايى، داستان و سرگرمى در يك قالب در كنار هم قرار گرفته است. در مسير داستان كودك در صفحاتى بايد به دنبال موش هاى باهوشى كه پنهان شده اند به جست وجو بپردازد.

فرهاد حسن‌زاده در نشست «کتابخوانی دسته جمعی نوجوانان» گفت: با توجه به این‌که ما در منطقه بحران‌خیز خاورمیانه زندگی می‌کنیم داستان‌هایی مانند «هستی» همواره می‌تواند راه‌های غلبه بر مشکلات را به ما بیاموزد.

به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) نشست «کتابخوانی دسته جمعی نوجوانان» با حضور فرهاد حسن‌زاده؛ نویسنده و منتقد ادبیات کودک و نوجوان و رضوان خرمیان، نویسنده کودک و نوجوان با حضور جمعی از نوجوانان، عصر چهارشنبه (4 اسفندماه 1395) در کتاب فروشی کتاب داستان فرهنگسرای رسانه و شبکه‌های اجتماعی برگزار شد و کتاب «هستی» از نگاه مخاطبان مورد نقد و بررسی قرار گرفت.

يك عصر بارانی اسفندماه ۱۳۹۶ در جمع هنرجويان ادبيات كودك و نوجوان در شورای كتاب كودك. كسانی كه با شوق كتاب‌ها را می‌خوانند بر سر آن بحث می‌كنند تا به شناخت و دركی متفاوت از كتاب كودك برسند. فصل نهايی اين دوره آموزشی كار و مطالعه بر روی چهار كتاب فرهاد حسن‌زاده بود. آنها شخصيت‌های مونث كتاب‌های «هستی»، «زيبا صدايم كن»، «اين وبلاگ واگذار می‌شود» و «قصه‌های كوتی كوتی» را بررسی كرده بودند.

نگاهی به داستان «زیبا صدایم کن» نوشته فرهاد حسن زاده

کورش کرم پور

داستان «زیبا صدایم کن» نوشته فرهاد حسن‌زاده، تلاشی است برای پیشبرد داستان نویسی نوجوان در ادبیات فارسی. این را به جهت ساختار روایت امروزینش می‌گویم. از دیگر سو تعبیرپردازی‌ها، توصیف‌ها به کار بردن اصطلاحات گفتاری نسل جدید و … را نباید نادیده گرفت.

این تلاش به جهت تربیت خوانندگان جدید رمان نوجوان نیز قابل تقدیر است و یقینا فرهاد حسن زاده سهم بسزایی در شکل گیری این اتفاق تاریخی دارد.

خواننده‌ای که مرزها و درهم فرورفتگی‌ها داستان‌های موازی این داستان را با تلاش ساده سازی روایت او، درک خواهد کرد.

نگاهي به مجموعه‌شعر «وقتش رسيده كمي پسته بشکنيم»

♦عباس تربن

احتمالاً خیلی‌ها نمی‌دانند فرهاد حسن‌زاده که داستان‌نویس شناخته ‌شده‌ای است، یکی از اولین کسانی است که در ایران برای نوجوانان مجموعه‌شعر طنز منتشر کرده است.

اما امسال انتشار کتاب «وقتش رسیده کمی پسته بشکنیم» که همه‌ی شعرهایش در قالب سپید سروده شده، چهره‌ي تازه‌تري از حسن‌زاده در حوزه‌ي شعر و شاعري به نوجوان‌ها نشان مي‌دهد.

فكر مي‌كردم حیاط خلوت فراموش شده. كتابي كه سال 82 منتشر شد و در زمان خودش بازتاب‌هايي داشت. از اين كه ديدم در يك جمع كتاب‌خوان اخيراً خوانده و ديده شده خوشنود شدم. هر چند نقد اين دوستان چندان با حال و هوايم سازگار نبود و … ولي بد نديدم ديگران را هم در اين نظر مشترك كنم.

یادداشتی بر «این وبلاگ واگذار می‌شود»

•ربابه میرغیاثی

«این وبلاگ واگذار می‌شود» خلافِ بیش‌تر رمان‌هایی که برای نوجوانان نوشته می‌شود، روایتِ ‌خطی ندارد. داستان در داستان است و بخشی از آن در زمان حال می‌گذرد و بخشی دیگر، در گذشته. دو راوی هم دارد؛ یکی پسر و دیگری دختر. فکر می‌کنم بچّه‌های امروزی از خواندنِ رُمانی که درباره‌ی دو موضوعِ جذابِ عشق و وبلاگ‌نویسی است بدشان نیاید.

من کتاب را خیلی‌وقت قبل خواندم، بیش‌تر از سر کنجکاوی. می‌خواستم ببینم «فرهاد حسن‌زاده» چه‌طوری یک رمان را با ساختار وبلاگ نوشته است. چند روز قبل، به نیتِ دیگری، دوباره آن را دست گرفتم و خواندم و خُب، … به‌نظر من، این کتاب تجربه‌ی تازه‌ای است و انگار راه رفتن روی یک طناب.

يادداشتي بر كتاب كنار درياچه نيمكت هفتم

●  فريبا ديندار

دوتا از دلخوشی های من توی دنیا بستنی خوردن و کتاب خواندن هستند. حتما با خودت می گویی بستنی خوردن چه ربطی به کتاب خواندن دارد؟ من می گویم خیلی ربط دارد. کتاب خواندن برای من، مثل بستنی خوردن می ماند. صفحات را ورق زدن و مزه کردن کلمات زیر زبانم و نوچ شدن ذهنم از شیرینی داستان. بعد هم که داستان به آخر می رسد، کتاب شبیه ظرف خالی بستنی می شود که حسرت ِلذت دوباره را در آدم زنده می کند.
بعضی از کتاب ها هستند که انقدر خوشمزه اند، مزه شان زیر زبان آدم می ماند و هی دلت می خواهد دوباره و سه باره کلمات را مزه مزه کنی و در دنیا قصه ها غوطه‌ور شوی.

“کنار دریاچه، نیمکت هفتم” با آن جلد سبز رنگش مزه بستنی سیب با مغز پسته فراوان می دهد. کتاب خوشمزه ای که خواندنش خیلی زود تمام می شود و مزه کلمات برای همیشه زیر زبانت می ماند.