در خبرها آمده بود که وزارت ارشاد پیشنهاد کرده کتابخانه‌های کانون پرورش فکری به نهاد کتابخانه‌های عمومی سپرده شود.
همیشه‌ی خدا تا بوده و نبوده موقع دعواها، جنگ‌ها، بلایای طبیعی و مصیبتها بچه‌ها را در اولویت قرار می‌دادند. بچه‌ها را از مخمصه دور می‌کردند تا مبادا آسیبی ببینند. همیشه حتی در بحران‌های خانوادگی پدر از گوش و گلوی خود می‌زند تا کودکش اگر رفاه نمی‌بیند، بدبختی و نداری را تجربه نکند. و فرزندان همواره به داشتن چنین پدرانی افتخار می‌کرده‌اند و از همین مرام درس ایثار و فداکاری از بزرگترها می‌آموخته‌اند.
حال، سال‌هاست که حس شفقت و پدری نسبت به کودکان از بین رفته و کودکان اولین قربانیان تصمیم گیری‌های غلط و ندانم‌کاری سیاستمداران شده‌اند. سال‌هاست که کودکان «آدم» به حساب نمی‌آیند و از برنامه‌های توسعه و آموزش و بهداشت و تغذیه که حق قانونی آنهاست به نحوی کنار گذاشته می‌شوند. آنها نه تنها از سیستم آموزش و پرورش مدرن و خلاقیت‌مدار بهره‌مند نیستند که حتی در بسیاری از نقاط حتی چهاردیوار مسقفی به نام کلاس هم ندارند.
چشم امید ما به کانون پرورش فکری کودکان بود که از دیرباز با بیش از هزار مرکز فرهنگی در سراسر کشور بخشی از کمبود خوراک فکری نسل نوپا را جبران می‌کند و دل و جان کودکان را با کتاب و ادبیات و هنر و کنش‌های خلاقانه روشن می‌کند. امید داشتیم به مربی‌های فرهنگی و هنری و کتابدارانی که با حقوقی اندک و همان احساس مسئولیتی که پدران و مادران نسبت به فرزندان دارند عاشقانه خدمت می‌کنند. من با افتخار می‌گویم که بچه‌ی کانونم. بسیاری از نویسندگان و هنرمندان و حتی مدیران باوجدان را می‌شناسم که مُهر کانون را کنار امضای خود دارند. کانون، فقط کتابخانه نیست. کانون، کانونی متشکل از فعالیتهای قصه‌گویی، نمایش، بلندخوانی، نقاشی، سفالگری، عکاسی، ساخت فیلم و ده‌ها فعالیت دیگر است که فقط جایی به نام کانون از عهده‌ی آن برمی‌آید.
کانون رودخانه است، جنگل است، میراث فرهنگی و ملی ماست و هر دولتی با هر مرام سیاسی و عقیدتی باید با جان و دل از آن محافظت کند نه این که آن را تکه تکه کند و به ارزانترین قیمت بفروشد. آقاها و آقازاده‌ها اگر به فکر سود هستند بهتر است با همان قراردادهای میلیاری واگذاری … قانع باشند. اگر به فکر صرفه‌جویی در هزینه‌های اداری هستند به فکر ادغام موسسه‌های نوخواسته‌ای باشند که کرورکرور بودجه می‌گیرند و خروجی‌شان معلوم نیست.
لطفاً پدر باشید، نه پدرخوانده. اگر می‌خواهید فرزندان خوبی تربیت کنید روزی صد بار این ذکر را بگویید: ادب آداب دارد.