چند خط یادداشت

ثمینه‌خانم. من حالا سرشارم از حسی عزیز که توصیفش با تمام قدرت نویسندگی‌ام دشوار است. و به درستی نمی‌دانم چرا الکی دارم با خوشحال و خوشبال بازی می‌کنم. چرا مِن و مِن می کنم تا حرف اصلی را به زبان بیاورم.

بچه‌هایی که کارهای مرا خوانده‌اند، گاهی با دیدن من از تعجب سه تا شاخ روی کله‌شان سبز می‌شود. آنها از خودشان، و یک وقت‌هایی از خودم می‌پرسند نویسنده‌ای که این همه کتاب‌های خنده‌دار نوشته چرا این‌قدر جدی و تا حدی اخموست؟ راستش خودم هم تعجب می‌کنم اما شاخ در نمی‌آورم چون عمیقاً به این نتیجه…

«ثریا» شاید برای کتاب‌های لغت معانی آسمانی و کهکشانی داشته باشد، ولی من به وضوح می‌بینمش. همان نور بلورین زردی که در سرم تاب می‌خورد و روشنم می‌کند.

داشتم فکر می‌کردم زمانی که هنوز کتاب‌های تصویری طنز خارجی مثل «خانه درختی» و «تام گیتس» و… پایشان به دنیای نشر باز نشده بود، من سه کتاب داشتم اما چندان که باید و شاید دیده نشدند.

یادم است قدیم‌ترها که به آرایشگاه می‌رفتم روی میز سلمانی تعدادی مجله بود و تا نوبتت بشود فرصت داشتی مجله‌ها را ورق بزنی و مطلبی بخوانی. بعضی از نویسندگان و روزنامه‌نگاران را می شناسم که در خاطراتشان به خواندن مجله در سلمانی اشاره کرده‌ و گفته‌اند همه چیز از همان انتظار و تورق شروع شده…

. همصد‌‌‌‌‌‌‌‌ایی، هم‌نفسی و همفکری به لایه‌های ذهنی انسان‌ها شکل می‌د‌‌‌‌‌‌‌‌هد‌‌‌‌‌‌‌‌. والد‌‌‌‌‌‌‌‌ین همانطور که نگران غذای جسمی فرزند‌‌‌‌‌‌‌‌انشان هستند‌‌‌‌‌‌‌‌، باید‌‌‌‌‌‌‌‌ و خیلی بیشتر باید‌‌‌‌‌‌‌‌ به فکر روح و روان آنان باشند‌‌‌‌‌‌‌‌. اپلیکیشن‌ها شاید‌‌‌‌‌‌‌‌ بتوانند‌‌‌‌‌‌‌‌ سرگرم‌کنند‌‌‌‌‌‌‌‌ه باشند‌‌‌‌‌‌‌‌، اما مثل کتابخوانی و قصه‌گویی سرشار از شور زند‌‌‌‌‌‌‌‌گی و پرسش‌های رنگی نیستند‌‌‌‌‌‌‌‌. فرصت‌های گرم زند‌‌‌‌‌‌‌‌گی را به برنامه‌های سرد‌‌‌‌‌‌‌‌ نسپاریم.

دوستی داشتم که… دوستی داشتم که می‌گفت پدرم هر وقت حقوق می‌گرفت یا پولی از جایی گیرش می‌آمد، بخشی از آن را پس‌انداز می‌کرد برای روز مبادا. دوستی داشتم که می‌گفت پدرم هر وقت حقوق می‌گرفت یا پولی از جایی گیرش می‌آمد، بخشی از آن را می‌گذاشت توی پاکتی که رویش نوشته بود: «بودجه فرهنگی…